บทที่ 347

โถงฝึกซ้อมกว้างขวางและเงียบสงัด มีเพียงแสงสีเงินนวลจากโคมไฟมนตราที่เรียงรายตามผนังเท่านั้นที่ส่องสว่าง อลาริคยืนอยู่ใจกลางโถง เปลือยอกที่ชุ่มเหงื่อจนขึ้นเงา เส้นผมเปียกลู่แนบขมับ ฝ่ามือของเขาร้อนผ่าวจางๆ ด้วยไอพลังของเปลวเพลิงที่เสกขึ้น เวทมนตร์ที่เขาฝึกซ้อมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมวลอากาศรอบกายรู้สึกได้ถึง...